Zaman bazen seni olmak istediğin yerlerden alıp çok uzaklara fırlatıyor. Zaman mı , hayat mı , kader mi artık adına her ne dersen ; mutlu olman için gereken şeyleri bir dağın tepesine koyup, ''bu dağa çıkman yasak! '' diyebiliyor. Uzaktan bakmak içini yakacağı için hiç bakmamaya başlıyorsun sonra. Arkanı dönmeyi öğreniyorsun.
Şu hayatta öğrendiğim tek bir şey varsa o da kaderle kavga edemeyeceğin. Hiç kimse alın yazısıyla girdiği kavgadan galip gelemez. Vurur tekmeler ama asla başarılı çıkamaz. Kaderin, bazı şeyleri kapının arkasına koyduysa, o kapıyı kıramazsın. Ellerin acıdığıyla kalır..
Yine de ulaşamayacağı hayallere niye kapılır insan bilmiyorum. Nefesinin yetmeyeceği dağlara niye tırmanmaya çalışır?
Er ya da geç, basit ya da kolay, acı ya da komik, benim filmim sonunda bitti. Ve ben kahramanımı kendi içimde bıçakladım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder