Soyle bir dusununce,cagimizin en buyuk sorunu olmasa da en sinsi sorunu bence "yalniz kalma korkusu". Yani bakinca en buyuk olmasindan da daha tehlikeli aslinda. Suan bir bakin cevrenize, kendinize ; hepimiz kuru kalabalaliklarin icindeyiz. Insanlarin yaninda, kiyisinda kosesinde hep birileri. Ama bir gun oturup da sorgulasak, bu insanlarin hayatimizdaki yerini, önemini degerini, ama oyle ustun koru degil gercekten oturup buna zaman ayirip sorgulasak, yanimizda tuttugumuz insanlarin cogunun dünyamizda olmalarinin tek bir sebebini kesfedecegiz : Yalnizlik korkusu!
Tabi bu bahsettigim konunun normal boyutu. Bir de bu duyguyu farkinda bile olmadan hastalik derecesinde uzerinde tasiyanlar var. Ve oyle bir duygu ki ne yazik ki bunu farkedemiyoruz bile.
Hayatinizdan o defalarca kazik yediginiz arkadasinizi cikaramamak gibi. Artik kangren olmus, size hicbir faydasi dokunmayan iliskiyi söküp atamamak gibi. Hatta bunun üzerini sevgi, emek, ask gibi duygulari araya sokarak ört pas etmek gibi. Sadece günü kurtarmaya yarayan cabamizin sebebini hep farkli seylere baglamak gibi anlamsiz sacma sapan bir durum iste. Icimize bakmaliyiz halbuki. Icindeki konusan sese degil en dipte derinlerde gelen ugultuya bakmak lazim. Orda kucucuk bir cocuk yalniz kalmaktan korkuyor aslinda. Ince ince agliyor tek kalirsam napicam diye..
O yuzden gidemiyorsun iste. Verdigin caba icin degil, sahip oldugun aslinda olamadigin umut icin degil. Yalnizlik korkusuyla katlaniyorsun bir cok seye. Sebep ikili iliskindeki guzelliklerle ilgili degil yani, sebep senin seninle olan iliskinde.
Diyorum ya cok sinsi bir duygu bu. Hani kendini asla belli etmez. Hep baska bahanelerin arkasinda durur anlayamazsin. Ama once bunu farketmek gerek. Ben sanirim biraz biraz farketmeye basladim. Dusundukce anladikca da diyorum ki "Meger ne manyakmisim ben!"
Sahsen bunu kesfetmeden once sirf yalniz kalma korkusuyla hayatindan ne bir esi ne bir dostu cikaramayan, diline "tamam oyle olsun"u dolamis, bu ugurda gayet kendi psikolojisini bozan deli manyak bi kızmışım. Sanirim 3 sene falan oluyo bunu anlayali ; kendime "ya sen ev arkadasin memlekete gidicem dediginde bile kac gun onceden kendinin evde yalniz nasil yapicagini hesaplayan kara kara dusunen bi tuhafsın , heh iste butun bu diger olaylar da buna bagli " dedigim gunden sonraydi. Ondan sonra da bu korkuyu anladim ustune gittim zaten. Simdi baya yol kat etmis durumdayim. Ama siz de kendiniz de bunla ilgili sinyaller aldiginizi hissediyosaniz hic vakit kaybetmeyin oturun sorgulayin bence. Cunku bu his insana cok kotu seyler yaptiriyo, ben denedim siz denemeyin yani.
Birakin giden gitsin, biten bitsin, etrafta kimsecikler kalmasin. Tek bir insan olmasa da, sen yine seninlesin zaten. Herkes biraksa, seni sen birakmazsin. Zaten istesen de birakamazsin :)
Yani birakin en kötü ihtimalle tek olalim bir basimiza kalalim ; yeter ki yalniz kalma korkusuyla verdigimiz tavizlerin agirligini yasamayalim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder