Kaza Geliyorum Demiyormuş

hepinize merhaba arkadaşlarım,canlarım
Ben yine birkaç gün aradan sonra sizlerleyim. Üstelik bu sefer çok güzel haberlerle geldimmmm! diyemeyeceğim tabiki :( Yine başıma daha kötü ne gelebilir ki diye düşünürken daha da kötülerini yaşayıp geldim ne yazık ki :(( 

   Bu gün de ''cana geleceğine mala gelsin''  sözünü deneyimlemiş bulunuyorm. Neyse lafı daha fazla uzatmadan konuya gireyim. 
Şimdi ben bu ara tatil içiin memlekete geldimya, bugün erkenden kalktım şöyle güzel bir süslendim püslendim hazırlandım biraz gezmeye çıkacaktım kiii, KAZA YAPTIMMM !!! 
evet yanlış duymadınız kaza yaptım :( Hatta bu dünyaya gelmiş geçmiş bütün insan neslinin arasında yapılabilecek en gerizekalıcakazayı yaptım. Arabayı iki kere arkadan iki kere önden olmak suretiyle tam 4 kere vurdum. Çamurluklar mı dersiniz, aynalar mı dersiniz, kaporta mı dersiniz, kapılar mı aklınıza gelebilecek her neresi varsa orasını da vurdum da vurdum. Hem de bomboş duran garajda yaptım bunu. Yani benden sonra dünya üzerinde tek bir Allah'ın kulunun daha bu tarz bir kaza yapma olasılığı yüz binde birdir o kadar söyleyeyim size. Frene basıcam derken gaza asılınca bütün garajı da yıktım tabi :( Peki sonra ne yaptım hadi bi tahmin edin. Direksyona sarılıp yaklaşık bi 10 dakika falan orda ağladım. 
Sonrası da bildiğiniz gibi işte bütün gün kaskoda serviste geçti...
Şu an kendimi anlatıcak söz kelime cümle bulamıyorum zaten. İnsanız tabi başımıza her şey gelebilir. 

Peki şimdi siz söyleyin ben sıfır arabayı bu kadar hasara uğrattığıma mı yanayım, duran garajı yıktığıma mı yanayım, her şeyin bütün mahallenin gözü önünde olup da arkamdan laf yapanlara mı yanayım, yoksa yaşadığım şoka mı yanayım ? 

    Ya da kendimi toparlıcam diye geldiğim yerde insanları zarara soktuğuma mı yanayım ? 
 Hangisi...

İşte Gidiyorum...

Ben yine gidiyorum... Kiminin hoşuna kiminin zoruna, demeyeceğim tabi :)) Basbayağı pılımı pırtımı topladım kaçıyorum. Her şey çook büyüdü gözümde çook. Kabul ediyorum üstesinden gelemedim. Ve aldım kendimi çıktım yola. Her zaman yaptığım gibi. Zaten hep böyle oluyor. Hayatımda atlattığım her badireden sonra numaramı değiştiriyorum mesela. Biraz daha önemliyse durum, evi de değiştiriyorum. Şimdi de komple şehri değiştirdim. Temelli değil belki ama bana göre her kaçış bir başarısızlıktır. Kabul ediyorum ben yine başarısız oldum. Yalnız bu sefer imkanlar ve koşullar baya zorluydu, sorular hep bilmediğim yerden geldi hayat da bunu kabul etsin. 

 Ben şimdi elimde kalan her şeyi düze çıkarmaya gidiyorum. Biraz deşarj olup geri dönücem. 

   Dövme yaptırmak gibi bir hevesim hiç olmadı ama yaptıracak olsaydım yazdırmak istediğim bir şey vardı : 'try again' - 'tekrar dene' . Şimdi de öyle yapacağım. Olmadı, umutlandım, yıkıldı , kızdım , kırıldım , güldüm, ağladım , yanıldım , yıkıldım... 

    Ama ben şimdi gidiyorum. Biraz dinlenip döndüğümde tekrar deneyeceğim! 

  Boğaz köprüsünden herkese selamlar :) 

Pollyanna Harikalar Diyarında

     Günlerden bir gün bizim bilinirin dışında çok da güzel olmayan, aklı yarım çalışan, ama nerde bir gereksiz, tehlikeli iş varsa hemen oraya atlayan Pollyanna'nın önünde bir kapı açılmış. 


     
                
 Pollyanna bir anda Alice sanmış kendini. Bu kapıdan girebilirim, gönlümce dolaşabilirim sonra istediğim zaman da çeker çıkarım demiş. Yalnız tek girmek de pek akıl karı olmadığı için arkadaşını da tutmuş kolundan , peşinde sürüklemiş. 


 Kapıyı bir açmış ki, mavi ışıklar her yeri kaplıyormuş. O kadar değişik farklı bir dünyaymış ki, herkes mutlu görünüyormuş ve fonda sürekli eğlenceli müzikler varmış. Burada herkes dış dünyadan farklı ve herkesin farklı telaşları, farklı sevinçleri varmış. Arkadaşı anlamış bu işte bir terslik olduğunu, ne kadar gitmeye onu ikna etmeye çalışsa da Pollyanna bir o kadar dirençliymiş. Yılmadan bu dünyada geziyor, yeni şeyler öğreniyormuş. Arkadaşını sürekli ''şurada çok güzel elmaslar var bunları toplayalım sonra gideriz '' diye oyalıyormuş. 

Ne var ki işler hiç de planladığı gibi gitmemiş. Aşık olmuş burada Pollyanna. Görünürde var olan, ama aslında hiç olmayan birine...


 Bundan sonra işler daha da karmaşıklaşmış. Arkadaşı çoktan bırakıp gitmiş bu dünyadan. Bir başına kalmış ışıkların arasında. Ama gün geçtikçe bu ışıklar Pollyanna'ya daha cazip gelmeye başlamış.






 Günler geçtikce insanların yüzünde bir gariplik sezer olmuş. Burada kimsenin yüzü gerçek değilmiş ve hepsinin suratında birer maske asılı olduğunu farketmiş. Bu gerçekse yüzüne tokat gibi çarpmış. Harikalar diyarı sandığı yerin aslında onun kanını emen, duygularını sömüren bir yer olduğunu ise çok geç anlamış. Ne yazık ki ne kadar arasa tarasa da kapıyı bir türlü bulamamış Pollyanna. Ne zaman gitmek istese hep bir şeyler engel olmuş. Çıkmaya çalıştığı kapının önünde topuklarıyla şekerler ezmeye başlamış sonunda. 

   Artık iyice bu sevmediği dünyaya ait hissetmeye başlamış kendini. Gitmenin yollarını değil, kalmanın bahanelerini arar olmuş. Ancak bu ışıklar ve fondaki müzik gittikce onu eziyormuş ve Pollyanna altında küçücük kaldığını hissediyormuş. Gün geçtikce küçülüyormuş. 

 Burada kendine yakın hissettiği tek bir arkadaşı varmış. Bir gün onunla planlar yapıp zincirlerini kırmaya karar vermişler. Bir merdivenden çıkıp buradan kurtulacaklarını sanmışlar fakat çıktıkları  yerin buranın bir üstü olduğunu bilmiyorlarmış. 

 Zaten küçülen Pollyanna burda daha da küçülmüş ve artık görünemez hale gelmiş. 
   
   ve bir gün nereden geldiğini bilmediği bir tekmeyle hiç bilmediği bir yere savrulmuş. Sonunda o merak ettiği ışıklı rengarenk fakat korkunç dünyadan çıkmış , yalnız çıkışı kendi ayaklarıyla kapıdan yapmadığı için hala ne hissedeceğini bilemiyormuş. Yaşadığı deneyim sanki bir film gibi , koskoca bir yılda geçen zaman dilimi sadece bir saat gibi , kısaca her şey tam anlamıyla bir fiyaskoymuş. 


  Pollyanna şimdi kendi evinde, kendi masalında. Kendi sayfalarını yeniden yazmak için kalemlerine mürekkep doldurmaya çalışıyor. Ancak o dünyada kalbinin yarısını ve insanlara olan inancını kaybetti .

         ve bir daha hiçbir şey onun için eskisi gibi olmayacak...

Ruhumun Resmi

   Yine her şeyi elime yüzüme bulaştırdım.
   Ya da bir şeylerin içinden çok kolay sıyrıldım bilmiyorum.
   Bence baya bir hasar aldım ama bunlar alabileceğim en minimum hasarlardı sanırım.
   Bazen burnunuzu öyle bir boka batırırsınız ki, kaybettiklerinizin miktarına şükredersiniz. 
  
      Hayat gerçekten garip bir çark. Hangi dişi olacağına ise siz karar veremiyorsunuz. Düzen çok önceden belirlenmiş zaten. 

   Peki yaşadıklarımız kader mi seçim mi ? 

Bu kadar şeyi ben seçmiş olamam. Ortada bilmediğim şeyler var. Ne var ki kukla gibi oynatılmış da olamam. 
    
Kendi boyumdan büyük soru işaretleri evimde , odamın içinde kol geziyor.  

  Çoğu zaman anlamsız bir sorgulama hali içindeyim ve içimdeki insanlar benim için benden önce kararlar almaya başladılar. 
Bu kalabalığa hükmetmekte biraz başarısızım.

 Akıl ve içgüdüler arasında biraz bocalamaya başladım ve paranoyaların bazı durumları yönetmesine izin verdim. 

 İleri derecede kafa karışıklığı durumuma şükrediyorum çünkü bunun kafayı yeme halinden daha kolay atlatılabilir olduğuna inanıyorum. 

 ve şimdi bana gülümseyen yanılgı ve absürt ruh halimi buradan alıp herkese iyi geceler dileyerek yazıma son veriyorum..
   

     İyi geceler olsun...

Soran Olursa Uyudu Dersiniz

 Hani boyle yolculuğun ilk yarim saatinde uyumayi becerebilen tipler vardir. Bir yere gidiyorsunuzdur, o yolculukla ilgili guzel dusunceleriniz vardir, belki beraber film izleyeceksiniz belki beraber muzik dinleyeceksinizdir ama siz arkanizi döndükten sonra Takk(!) uyuyo bulursunuz kendilerini.  Hem de o anki uykudan aldiklari keyif o kadar nettir ki yüzlerinden bellidir, siz de caresiz yolculugunuza devam edersiniz..

     Ya da yogun bir hafta geciriyorsunuzdur halledilmesi gereken yiginla is vardir, vize haftasidir calisilacak konular vardir vs. Butun gece ders çalismak gibi çılgınca planlar kurarsiniz.. Ama sizin yarim saatlik dalginliginiz sonrasinda bir bakarsiniz, yürüyen uyku tulumu coktan uyuyakalmistir !

  

Bir cok sacma sapan gereksiz grubun üyesi olduğum gibi, ponçik uyku tulumlarinin da bas üyesiyim. 

Benim icin uyku bircok seyden daha önemli. Yatagim ve yorganimla aramda cogu insanla aramda olandan cok daha sıkı bir bağ var. 

Sizlere uykuyla aramda gecen manyakliklardan biraz bahsedecek olursam ; 

🐼 Periyodik olarak uyumadan önce sabah kalkacagim saati yattigim saate ekleyerek uyuyacagim saatleri hesaplamak gibi sacma sapan bir huyum var. Sorsaniz sözelciyim ama bu saatleri üsenmeden her gece hesaplayabiliyorum :( 

🐼 Gecen sene bir dönem okulun yanina ek olarak calistigim icin biraz yorgun bir dönem geciriyordum. Kendi evimde uzak oldugu icin okuldan ciktiktan sonra is saatine kadar evime dönemiyordum ve arkadasimin evine gidip duzenli olarak uyuyordum :( 

🐼 Yasayanlar cok iyi bilirler, mesajlasmanin en guzel yerinde boyle yavas yavas uykunuz gelmeye baslar.. Gozleriniz kapanmaya calisir ama siz o telefonun isigiyla hayatta kalmaya calisirsiniz ! Ama karsi tarafin msji biraz da gec gelince teslim ediverirsiniz kendinizi uykunun sicacik kollarina... Ama ertesi sabah hic de o uyku kadar tatli olmaz malesef :( Zaten biliyomusunuz bence dunya bu sekilde de ikiye ayrilabilir : konusmanin en guzel yerinde uyuya kalan ponçikler, ve ertesi sabahi bunun acisini cikarmaya adamis karsi taraftakiler. 😴😞

🐼 Bir de ayni grubun üyelerinden sıklıkla şu cümleleri duyabilirsiniz : "ay başım çatliyo surda iki dakka bi kestireyim. " ,"gözlerim agirlasti yaa basimda bi ağirlik var niye sence??" Acaba nedeeeennn ?? :)) 

Ama bence cok sevimli ve zararsiz insanlardir. Diger insanlarin butun gece birilerine bilendiği, butun gun susup geceleri kin besledigi gecelerde, onlar asla bunlari yapamaz. Uykulari gelir cünkü, bir de hic isleri yok gibi baskalarini mi düsünecekler ?? :) 

"Butun gecemi sevmedigim insanlar icin hic edecegim he , ruyalarinda gorsunler onlar.. :)) 

Cok konustum bu gun biraz galiba. Suan burada olan ve bunlari okuyan herkese sevgilerimi gönderiyorum.. 💜💜 Bende birazdan biraz kestireyim bari, basim catliyo inanir misiniz ?? :)) 

Ben Yalnız Kalamamm

Soyle bir dusununce,cagimizin en buyuk sorunu olmasa da en sinsi sorunu bence "yalniz kalma korkusu". Yani bakinca en buyuk olmasindan da daha tehlikeli aslinda. Suan bir bakin cevrenize, kendinize ; hepimiz kuru kalabalaliklarin icindeyiz. Insanlarin yaninda, kiyisinda kosesinde hep birileri. Ama bir gun oturup da sorgulasak, bu insanlarin hayatimizdaki yerini, önemini degerini, ama oyle ustun koru degil gercekten oturup buna zaman ayirip sorgulasak, yanimizda tuttugumuz insanlarin cogunun dünyamizda olmalarinin tek bir sebebini kesfedecegiz : Yalnizlik korkusu! 

Tabi bu bahsettigim konunun normal boyutu. Bir de bu duyguyu farkinda bile olmadan hastalik derecesinde uzerinde tasiyanlar var. Ve oyle bir duygu ki ne yazik ki bunu farkedemiyoruz bile. 

Hayatinizdan o defalarca kazik yediginiz arkadasinizi cikaramamak gibi. Artik kangren olmus, size hicbir faydasi dokunmayan iliskiyi söküp atamamak gibi. Hatta bunun üzerini sevgi, emek, ask gibi duygulari araya sokarak ört pas etmek gibi. Sadece günü kurtarmaya yarayan cabamizin sebebini hep farkli seylere baglamak gibi anlamsiz sacma sapan bir durum iste. Icimize bakmaliyiz halbuki. Icindeki konusan sese degil en dipte derinlerde gelen ugultuya bakmak lazim. Orda kucucuk bir cocuk yalniz kalmaktan korkuyor aslinda. Ince ince agliyor tek kalirsam napicam diye.. 

O yuzden gidemiyorsun iste. Verdigin caba icin degil, sahip oldugun aslinda olamadigin umut icin degil. Yalnizlik korkusuyla katlaniyorsun bir cok seye. Sebep ikili iliskindeki guzelliklerle ilgili degil yani, sebep senin seninle olan iliskinde. 

Diyorum ya cok sinsi bir duygu bu. Hani kendini asla belli etmez. Hep baska bahanelerin arkasinda durur anlayamazsin. Ama once bunu farketmek gerek. Ben sanirim biraz biraz farketmeye basladim. Dusundukce anladikca da diyorum ki "Meger ne manyakmisim ben!" 

Sahsen bunu kesfetmeden once sirf yalniz kalma korkusuyla hayatindan ne bir esi ne bir dostu cikaramayan, diline "tamam oyle olsun"u dolamis, bu ugurda gayet kendi psikolojisini bozan deli manyak bi kızmışım. Sanirim 3 sene falan oluyo bunu anlayali ; kendime "ya sen ev arkadasin memlekete gidicem dediginde bile kac gun onceden kendinin evde yalniz nasil yapicagini hesaplayan kara kara dusunen bi tuhafsın , heh iste butun bu diger olaylar da buna bagli " dedigim gunden sonraydi. Ondan sonra da bu korkuyu anladim ustune gittim zaten. Simdi baya yol kat etmis durumdayim. Ama siz de kendiniz de bunla ilgili sinyaller aldiginizi hissediyosaniz hic vakit kaybetmeyin oturun sorgulayin bence. Cunku bu his insana cok kotu seyler yaptiriyo, ben denedim siz denemeyin yani. 

Birakin giden gitsin, biten bitsin, etrafta kimsecikler kalmasin. Tek bir insan olmasa da, sen yine seninlesin zaten. Herkes biraksa, seni sen birakmazsin. Zaten istesen de birakamazsin :) 

Yani birakin en kötü ihtimalle tek olalim bir basimiza kalalim ; yeter ki  yalniz kalma korkusuyla verdigimiz tavizlerin agirligini yasamayalim. 

Psikolojik Dağ Testi

Kısa bir aradan sonra herkese merhaba arkadaşlar :) 


Bu gün bir  psikolojik testle karşınızdayım. Dün ben baya bir süre bunlarla uğraştım ve gerçekten bir kaç soru ile kendi derinliklerinize inebileceğiniz müthiş bir test. Yapması da gerçekten çok basit. 


   İsterseniz testimize başlayalım...

   
    Şimdi ortamın yeterince sessiz ve hayal kurmaya elverişli olduğundan emin olun .


                

Şimdi bir dağ hayal edin...

Bu dağ nasıl ? 

-Karlı mı ?

-Yüksek mi ?

-Yeşillik ve çiçekler var mı ?

-O dağı seviyor musun ?

-Peki ya onu görmek ister miydin ?

Cevaplar tamamsa şimdi testimizin sonucuna geçelim.

O gördüğünüz dağ sizin babanız. Sorulara verdiğiniz cevaplar ise babanızla aranızda olan ilişkiyi resmediyor. Dağın karlı ya da buzlu olması babanızla daha soğuk ve mesafeli ilişkiler kurduğunuz, 

yüksek ya da alcaklığı babanızla aranızdaki ilişkinin yakınlık veya uzaklığı , aranızdaki otorite ilişkisini simgeliyor.

Bu dağı ne kadar sevdiğiniz ise babanızla aranızdaki sevgi bağlarını ölçüyor.

Ne kadar garip , bir o kadar da gerçek değil mi ? 

Eğer beğendiyseniz Youtube'a girip bunun gibi onlarca testi daha bulabilirsiniz :)